Het vergt moed om in het donker te zijn, zei de nacht, maar nog meer om het licht in het donker te zijn.
Ik kan deze spreuk waarderen. Of het nu gaat om rouw in een familie, wat als donker voelt in verdriet, of het gaat om het grotere geheel, een wereld om je heen, die donkerder wordt. Die je afmaakt als je er een andere mening op na houdt, die licht soms niet eens verdragen kan. Wat doe je dan? Geef je toe aan dat beklemmende gevoel of blijf je toch praten? Schrijf je gewoon door. Ik merk aan mezelf, dat ook ik daardoor beïnvloed wordt. Donker doet iets met mij, hoe graag ik ook licht afgeef en verbind. Het weerhoudt me soms.
Het vergt moed om in het donker te zijn. Klopt wel. Maar als je licht wilt zijn, dan hoef je dat niet te roepen. Nee, je hoeft alleen maar te schijnen. Hoe, daar kun je over nadenken. Door daden vooral, en desnoods een keertje met woorden. Niet negatief, nee, niet negatief. Kijk hoe dat gaat op onze socials en zie vooral hoe het niet werkt! Verwarde man gesignaleerd, oh ja, heb je je angst overwonnen en een praatje gemaakt? Of vluchtte je als een speer achter je scherm en uitte je jouw ongenoegen op je facebook. Jammer, daar licht het niet op.
Moedig licht in het donker. Probeer het gewoon. In je huis, op je scherm, om je heen, in je straat, in je stad. Dan wordt zelfs de herfst een beetje lichter. Moedig door.
