Onderweg met de auto, ik rij naar mijn moeder. Ik heb eerst een andere afspraak, maar ben laat, dus ik moet door crossen. Tja, dat komt vaker voor. Er rijdt een trekker voor me, maar die kan ik nog goed inhalen. Geen probleem.
Ik zet een bakje koffie en rommel wat. Daarna dek ik de tafel. In alle rust eten we boterhammetjes, met thee. Ja, ja, soms hoort dat erbij, Son aan de thee. Als ik weer onderweg naar huis ben, zijn er weer trekkers op de weg. En ineens zie ik het, dubbele banden, zaaitijd. Ik minder vaart en sukkel achter de trekker aan. Waarom niet. Ik ben toch degene van haast zit ernaast. Dat vind ik ook.
De zon schijnt. Alles lijkt er vrolijk van te worden. Ik ook. En rustig. Besognes in zonlicht zijn minder zwaar. Ze verdwijnen zelfs soms. En je leert geduld. Geduld is goed zaaigoed voor verbinden. Het verbinden, wat we zo belangrijk vinden, je stad, je wijk, je straatje, je huis. Sla je zaaien met geduld over, dan heb je haastige bakjes koffie en rennende contacten, dat wil je toch niet. Dus nee. Vandaag weer geleerd. Verbinden is tof. Je hebt er wel geduld voor nodig. En leer je dat jezelf, leer het dan ook elkaar. Kan daardoor zomaar leuker worden.
Op de zon. Op buurt verbinden. Son