Samen zijn wij Vlissingen
Een oproep vanuit het hart van de buurt
Mijn eerste dagen als buurtverbinder begonnen onverwacht intens: een ambulance voor de deur, een buurvrouw in nood. Zonder erover na te denken ben ik bij haar gebleven, ook de dagen erna. Ze was opgenomen in het ziekenhuis en ik bleef betrokken. Niet omdat het mijn werk is, maar omdat ik geloof dat je er bent voor een ander als het nodig is. Zelfs als je elkaar nog nauwelijks kent.
Mensen om mij heen, van ziekenhuispersoneel tot andere buurtbewoners, noemden het ‘bijzonder’ wat ik deed. Maar voor mij voelt dat anders. Ik vind het juist normaal om om te kijken naar je buren. Juist op de momenten dat het er écht toe doet. Want ik weet hoe het is als je zelf in een kwetsbare situatie belandt en je netwerk ineens wegvalt. Dat gevoel van eenzaamheid, van alleen moeten herstellen, wens ik niemand toe.
Een sterk netwerk maakt verschil, in herstel, in vertrouwen, in hoop. Wanneer je iemand het gevoel geeft dat ze er toe doen, verandert er iets. Dan zie je dat mensen sneller opkrabbelen, zich veiliger voelen en weer durven dromen.
Tegelijkertijd weet ik dat het ook belangrijk is om je eigen grenzen te bewaken. Voor mij ligt die grens bij het stuk waar ik mezelf zou uitputten of wanneer iemand structureel afhankelijk van mij wordt in plaats van sterker. Ik kan naast iemand staan, maar ik hoef het niet voor diegene te dragen.
Daarom ben ik benieuwd:
Waar ligt voor jou de grens om er voor een ander te zijn? Wat doe jij wel en wat doe je bewust niet?
En wat betekent ‘buur zijn’ voor jou, hier in Vlissingen?
Ik nodig je uit om je verhaal te delen. Samen maken we onze stad een plek waar niemand er alleen voor hoeft te staan.
Op de foto een prachtige bos bloemen die ik als dank heb ontvangen.
Hartelijke groet,
Lynsey Hendrickx
Buurtverbinder Vlissingen
